چگونه ارزون سفر کنیم؟ - اقامت رایگان و پیدا کردن دوستان بومی
خیلی وقتها این سوال به مغزم خطور می کرد که خوب من که سفر میرم چرا فقط زیباییهای طبیعی و آثار باستانی رو ببینم؟ مردم اون کشور هم جزو جذابیت های این سفر هستن ولی با اونا چطور رابطه برقرار کنم؟ بعضی وقتها یه سری از مسافرها میگن ما رفتیم فلان جا یه دوست اونجایی داشتیم کلی باهاش چرخیدیم و رفتیم خونشون. خوب من چطور یه دوست اونجایی پیدا کنم؟ چطور خونش مهمون بشم؟ اینجا باز هم اینترنت راهگشاست ...
روژه هایی در بعضی کشورهای دنیا - البته در کشورهای توسعه یافته - تعریف شده با این هدف که مسافرها بتونن در کشور مقصد، با افراد بومی اون کشور آشنا بشن، باهاشون دوست بشن و در صورت تمایل میزبان، مهمون خونشون بشن و اونجا اقامت کنند. شاید نام پروژه مهمان نوازی نام خوبی براشون باشه. همینطور به افراد علاقه مند اجازه میده که خودشون رو به عنوان کسانی که آمادگی برای میزبانی دارن، به مسافرها معرفی کنند. یعنی این شبکه های اجتماعی بنیانشون بر اساس دو حالت "میزبان (Host)" و "مهمان (Surf)" استواره. چندین شبکه در این زمینه وجود داره که قطعا اختلاف هایی با هم دارن ولی در کلیت موضوع همشون یکسان هستن.

قبلش بگم خدایش من اصلا قصد نصیحت کردن و درس دادن و این جور حرفها رو ندارم چون چیز زیادی بلد نیستم و مطمئنم بخش عمده حرفهایی رو که می خوام بزنم شما بهتر از من میدونید ولی کلا من زیاد حرف می زنم!
دقیقا مثل بقیه سایتهای اجتماعی شما وارد سایت میشید و یه پروفایل برای خودتون میسازید. توی این سایتها پروفایلها کمی مفصلتر از سایت های اجتماعی معمولیه. اصل بر راستگویی هستش. خودتون رو بذارید جای کسی که می خواد شما رو مهمون کنه یا میزبانتون بشه. خوب قطعا طرف اول میره سراغ پروفایلتون. هر چی پروفایل کاملتر و صادقانه تر باشه طرف راحت تر اعتماد میکنه. یه پروفایل ناقص با نامهای مستعار و گمراه کننده، هر کسی رو از شما دور میکنه. خواهش میکنم اگه سراغ این سایتها میرید راستگو باشید. این سایت ها برای پیدا کردن دوست جنس مخالف (شاید هم بعضا موافق!!!) نیستن که پروفایلهاشون سرشار از دروغ باشه
 باز هم در مورد دیدگاهتون (به ویژه آقایون گل گلاب) به اینجور شبکه ها تاکید می کنم: این سایتها برای پیدا کردن دوست دختر و یا عشق های چند ساعته نیستد! شما به عنوان یک عضو این سایت سفیر فرهنگی مردم کشورتون هستید چون وارد زندگی شخصی کسی میشید یا کسی رو به حریم خودتون راه میدید. اگه دنبال چیز دیگه ای هستید برید سراغ سایت های دیگه. دیدم ایرانیهایی رو که توی پستشون از میزبانشون در مورد اینکه چه طور عشق چند ساعته پیدا کنند سوال پرسیده بودن!  پسرهای خوبی باشین آفرین!
یه چیز دیگه. به این جور شبکه ها فقط به دید یه هتل یا هاستل رایگان نگاه نکنید. آشنایی با فرهنگ مردم بومی هر کشور هدف اصلی این سایتهاست و بعد از اون اقامت رایگان. تازه می تونید از افراد عضو این سایت، اطلاعات با ارزشی در مورد سفر به اون کشور پیدا کنید. قطعا هیچ کس مثل یه بومی نمیتونه به شما اطلاعات دست اول بده. همین طور می تونید ازشون کمک بگیرید. مثلا برای سفر به کوبا ما کسی رو پیدا کردیم که برامون خونه (Casa) رزرو کرد.
معمولا توی پروفایلها به غیر از یه سری اطلاعات شخصی شما مثل نوع کار و تحصیلات (البته قطعا شماره تلفن و حقوق و اینجور چیزها توشون نیست چون خیلی شخصیه) و وضعیت تاهل، از شما یه سری اطلاعات در مورد روحیه تون می خواد مثلا چه ورزش، فعالیت یا کتابهایی رو دوست دارید، هدفتون از عضویت توی این سایت چیه و قبلا به چه جاهایی سفر کردید و از چه جور آدمهایی خوشتون میاد و از این جور چیزا. بدون شک کاملتر نوشتن این اطلاعات، اعتماد بقیه رو نسبت به شما افزایش میده. آشنایی شما به زبانهای خارجی و میزان تسلط شما به این زبانها هم یکی از بخشهای مهم این پروفایله.

چگونه ارزون سفر کنیم؟ - اقامت رایگان و پیدا کردن دوستان بومی
یه بخش دیگه از پروفایل معمولا به این اختصاص داره که شما چه طوری می خواید فعالیت کنید. قبلا گفتم که این سایتها دو حالت اساسی دارن: می خواید میزبان بشید یا مهمان و البته هر دو. اگه تمایل به میزبان شدن داشته باشید توی اون مشخص می کنید که معمولا سه حالت داره: آره، شاید، نه. در دو حالت اول شما باید در مورد مکانی که می خواید در اختیار مهمونتون بذارید توضیح بدید. کجا قرار گرفته، چقدر به حمل و نقل عمومی دسترسی داره، تخت دارید یا نه، پتو و بالش و اینجور چیزا دارید یا نه، باید با شما هم اتاق بشه یا اتاق مجزا بهش میدید، چند نفر رو می تونید همزمان میزبانی کنید و حتی اینکه دوست دارید جنسیت مهمونتون چی باشه. هر چی کاملتر، بهتر.البته میزبانی فقط این نیست که حتما طرف رو مهمون خونتون کنید. گزینه ای هم وجود داره که شما تمایلتون رو برای بیرون رفتن با طرفتون، صرف نوشیدنی و یا حتی همسفر شدن با اون رو نشون میدید.

همین جا چند تا مورد رو در مورد میزبان شدنتون بگم:

یکم: تعارفهای ایرانی رو کنار بذارید. رو راست باشید بدون خجالت. قطعا وقتی کسی به شما پست میفرسته و از شما تقاضای مهمون شدن رو میکنه از شما انتظار یه جواب درست و حسابی داره. کسی رو سر کار نذارید. نمی دونم و شاید و تو رو موندم و این جور چیزا نداریم! یا آره یا با گفتن دلیل (در صورت تمایل) و به صورت مودبانه تقاضای طرف رو رد می کنید. حتما تاریخ دقیق رسیدن و رفتن طرف رو ازش بپرسید.

دوم: میزبان هیچ تعهدی در مورد خرج و مخارج مهمونش نداره. قرار نیست شما حتما برید دنبالش بیاریدش خونه. قرار نیست شما حتما ناهار و شام براش تهیه کنید یا مهمونش کنید. نگاهتون مثل مهمونی های معمولی خودمون نباشه. نگید مهمونه ناهار ندیم زشته! اگه دوست داشتید می تونید این کار رو بکنید ولی فکر نکنید هر جا برید بقیه هم همین کار رو براتون باید بکنن. حتی وقتی با هم بیرون رفتید قرار نیست مثلا شما هزینه بلیط ورودی موزه رو بدید هر کسی مال خودش. معمولا این قانون نانوشته همسفریه.

سوم: زندگی عادی خودتون رو خراب نکنید. شما تور لیدر مهمونتون نیستید که باهاش راه بیفتید و هر جا خواست بره ببرینش. شما مسیر نرمال زندگی خودتون رو طی می کنید. اگه صبح ساعت 8 می خواید برید سر کار و دوست ندارید در زمان نبود شما کسی توی خونتون باشه این رو توی مکاتباتتون رک به طرفتون بگید. که مثلا من که خواستم برم بیرون شما هم میری بیرون و مثلا ساعت 7 شب برمی گردی. اون دیگه با خودشه که قبول کنه یا نه. شما هتل دار نیستید! کلا راحت باشید و بذارید مهمونتون هم راحت باشه.

چهارم: اقامت توی این شبکه ها رایگانه. هیچ میزبانی حق نداره از مهمونش تقاضای پول کنه و این برخلاف قانون سایته. البته اگه از قبلش با هم به تفاهم رسیدید خوب ربطی به کسی نداره. تنها جایی که دیدم بعضی ها از قبل تقاضای پول برای اقامت می کنند گرجستان بود.

پنجم: شرایط زندگی خودتون رو برای میزبان کردن در نظر بگیرید. اگه مجردید و با خانوادتون زندگی میکنید قطعا خودتون هم مثل من زیادی هستید نیشخند چه برسه به یه خارجی دیگه. حتما قبلش با خونه هماهنگ کنید. با توجه به شرایط ویژه ایران در مورد یه سری از ملیت ها بیشتر دقت کنید.

ششم: قطعا دادن هدیه ای که نشانگر فرهنگ کشورتون باشه به میزبانتون، ادب شما رو میرسونه. البته نیازی نیست جوگیر بشید و تابلو فرش ابریشمی بدید!

حالا چه طور یه میزبان مناسب پیدا کنیم؟ یا از کجا بفهمیم که مهمونمون آدم خوبی هست یا نه؟ اصلا چطور به این سیستم اعتماد کنیم؟ سالهاست این سیستم ها فعال هستند و تا حالا هیچ حادثه ناجوری گزارش نشده به غیر از یه مورد: سال 2009 یه میزبان انگلیسی به مهمون خودش که یه دختر هنگ کنگی بود تجاوز کرد و به ده سال حبس محکوم شد (منبع خبر: ویکیپدیا) ناراحت. توی این چند سال فقط توی معتبرترین این سایت ها، بیش از سه میلیون مهمونی و میزبانی صورت گرفته و هیچ اتفاقی نیفتاده پس واقعا اون یه مورد رو میشه بی خیال شد و به حساب بدشانسی اون دختره گذاشت.

چگونه ارزون سفر کنیم؟ - اقامت رایگان و پیدا کردن دوستان بومی
هر کسی توی صفحه اصلی پروفایلش یه قسمت مخصوص به نظرات داره. توی این قسمت کسانی که با این فرد همسفر شدن، مهمونش یا میزبانش شدن نظرشون رو در مورد اون نفر می نویسن و قطعا اون شخص نمی تونه دستکاریشون کنه. خوب معلومه یکی هر چی بیشتر نظر در موردش داده باشن یعنی فعال تره و هر چی نظر مثبت بیشتر داشته باشه خوب یعنی مطمئن تره. کسی که ده تا نظر مثبت داره میشه آدم قابل اطمینانی باشه. کلا کم دیدم کسی نظر منفی داشته باشه این نشون میده کسانی که وارد این جور شبکه ها میشن آدمهایی هستن که عاشق مسافرت هستن و طبع بزرگی دارن.

 حالا چه سایت هایی در این زمینه وجود داره. معتبرترین، قدیمی ترین و پرعضوترین این سایتها همانا Couchsurfing می باشد. (یعنی کاناپه گردی!) این سایت - به گفته سایت ویکیپدیا - در سال 2004 تاسیس شده. ایده این طرح از اونجا اومد که شخصی به نام کیسی فنتون (Casey Fenton) می خواسته از آمریکا بره ایسلند و قبلش به یه سری از دانشجوهای دانشگاه ایسلند نامه میزنه که می خوام شما میزبانم بشید و 50 نفر هم جواب مثبت بهش میدن. وقتی برمیگرده خونه تصمیم میگریه یه سایت برای همچین کاری راه بندازه. شرکت توی سان فرانسیسکو قرار داره. طبق آمار خودشون این سایت الان 5/5 میلیون عضو از 97000 شهر مختلف دنیا داره که این خودش نشون میده که چقدر این پروژه می تونه قابل اعتماد باشه. سایت ویکیپدیا میگه ایران حدود 7000 نفر عضو داره و رتبه 49 دنیا رو داره. با این اینترنت داغون ما خیلی هم بد نیست!

اگه بخواید عضو این شبکه ها بشید بدون شک این سایت انتخاب اوله. خیلی در موردش توضیح نمیدم. خودتون زحمت سر زدن به سایت رو بکشید. خیلی ها این سایت رو با نام اختصاری CS می شناسن. بدون شک این سایت در کشورهای صنعتی و پیشرفته شناخته تر شده است و خیلی راحتتر میشه توی این کشورها میزبان پیدا کرد. جهان سوم هم قطعا بدترین شرایط رو داره. توی خاورمیانه شرایط ایران از همه بهتره.      

 

نقشه تعداد عضوهای CS در کشورهای مختلف (منبع: ویکیپدیا)         

می تونید شهر مورد نظرتون رو مشخص کنید و جستجو کنید که چه کسانی توی این شهر حاضرن میزبانتون بشن. این سایت هم مثل خیلی دیگه از سایتهایی که کارشون جستجو هستش، قابلیت محدود کردن جستجو رو داره. مثلا می تونید مشخص کنید فقط کسانی بهتون نشون داده بشن که حتما محل اقامت در اختیارتون قرار میدن یا فقط خانمها رو میزبانی می کنن.

بعد از اینکه انتخابهای مناسب رو پیدا کردید براشون تقاضای مهمانی بفرستید و خودتون رو معرفی کنید و برنامه سفرتون به اون شهر رو براش توضیح بدید. بهتره برای چند نفر همزمان تقاضا بفرستید چون احتمالا خیلی هاشون جواب مثبت به شما نخواهند داد یا بهتر بگم همه جواب شما رو نخواهند داد. اگه دو نفر یا بیشتر جواب مثبت دادن، بهترین رو که انتخاب کردید به بقیه یه ایمیل پرمعرفت بدید و توضیح بدید که پیشش نمیرید تا اون بنده خدا هم معطل شما نشه. آفرین لبخند

یکی دیگه از خوبی هایی که CS داره اینه که توش گروههای مختلفی تشکیل شده که در زمینه های مختلف فعال هستند. مثلا یکیشون به نام گروه پیدا کردن همسفر، به شما کمک می کنه تا با معرفی خودتون و ارائه برنامه سفرتون، همسفر پیدا کنید. قابل توجه دوستانی که می گفتند چطوری همسفر گیر بیاریم.

 سایت دیگه ای در سال 2007 در فرانسه تاسیس شد به نام BeWelcome که تا الان 40000 عضو گرفته. می بینید که اصلا با CS قابل قیاس نیست. این سایت خیلی تو ایران شناخته شده نیست.

Hospitality Club دومین شبکه بزرگ دنیاست با حدود 647000 عضو که مرکز اون در آلمانه. این سایت نسخه زبان پارسی هم داره. ولی باز هم به پای CS نمیرسه. میگن این سایت در حال مرگه!

همه این سایتها رایگان هستند. سایت CS موقع ثبت نام میگه اگه می خواید به وسیله سایت تضمین بشید باید مبلغی رو پرداخت کنید. این پرداخت اجباری نیست و اصولا کمتر کسی این پول رو پرداخت میکنه. بهتره مطمئن بودن با داشتن نظرات مثبت زیاد به دست بیاد تا با پول. می تونید به راحتی این مرحله رو بیخیال بشید. قطعا سایتهای دیگه ای هم در این زمینه هستن و میتونید با جستجو تو اینترنت پیداشون کنید ولی بدون تردید بهترینشون همین CS هستش.

یه چیز دیگه هم در مورد استفاده از این سایتها بگم. ما ایرانی ها حتی با داشتن ویزا هم ممکنه در موقع ورود به بعضی از کشورها با مشکل مواجه بشیم و ماموران اداره مهاجرت از ما برگه رزرو هتل رو بخوان. واسه همین برای کشورهای بدقلق یا ناشناخته پیشنهاد می کنم برای یکی دو روز اول رزرو هتل داشته باشید و اون یکی دو روز رو توی هاستل یا هتل اقامت کنید بعد به سراغ میزبانانتون برید.

امیدوارم این توضیحات نصفه و نیمه من یه نقطه شروع براتون باشه. اگه یه کمی شبیه کتابهای درسی شد و لحنم خشک بود عذر می خوام